Önceleri, TRI 111 Etan ve CFC 113 üretim veya bakımdaki yağ giderme operasyonlarında yaygın olarak kullanılmaktaydı; CFC 113, hassas alt tabakaların yağdan arındırılması ve temizlenmesi için, T 111 ise mekanik bileşenler ile kullanılıyordu.

Bu 2 maddenin kullanımı çevresel nedenlerle yasaklanmıştır.

Her ikisi de CMR olarak sınıflandırılan Trikloroetilen ve Perkloroetilen, uzun süre T 111’e ikame seçeneği oluşturmadı.

Yine HCFC 141 B ürünü de çevresel nedenlerle yasaklanmıştır.

Bu nedenlerle, üreticiler hidrokarbon içeren çözümlere yöneldiler.

Klorlu, bromlu veya florlu halojenli çözücüler yanıcı olmayıp, olağanüstü bir yağ çözme gücüne ve son derece yüksek bir buharlaşma hızına sahipken, hidrokarbon içeren çözücülerin buharlaşma hızı parlama noktalarına bağlıdır; Kuruma süresi arttıkça, parlama noktası düşer ve çözme gücü azalır.

Bu ürünler buhar fazda kullanılamaz. Ayrıca, parlama noktaları 80°C’nin altındaysa ultrason kaplarda da kullanılamazlar, bu durumda, A3 makinelerde de kullanılabilirler.

Yakın zamanda CLP yönetmeliği kapsamında hidrokarbonlu çözücüler yeniden sınıflandırılmış olup, H 304, yutulması halinde zararlı olarak sınıflandırma yapılmıştır, her ne kadar risk içme veya emme ile sınırlı olsa da (bkz. yönetmeliksel hususlar paragrafı, toksikolojik özellikler bölümü, yutma riski H 304 bölümü), bu durum kullanıcıları tehlike piktogramı olmayan çözücüler aramaya itmiştir.